Heb je het ook wel eens dat je in een situatie zit waarin je helemaal overweldigd wordt door de dingen die tegen je gezegd worden? En dat je achteraf denkt: ik had dit kunnen zeggen, en dat of zus en zo kunnen reageren? Maar ja, je hebt het niet gezegd en vaak geef je jezelf dan ook nog op je kop dat je over je heen hebt laten lopen.Ik heb er zelf ook jarenlang mee geworsteld. Als mensen bijvoorbeeld kritiek hadden op mijn werk of heel overtuigend zeiden dat ik dingen verkeerd zag, sloeg ik helemaal dicht. Ik ging aan mezelf twijfelen en in mijn hoofd dat wat gezegd was veel groter maken dan het was. Ik kon er nachten slecht van slapen. Eigenlijk voelde ik me afgewezen in wat ik deed en wie ik was.

Dat niet ad rem kunnen reageren heeft wellicht te maken met je kindertijd, bijvoorbeeld: je mocht niet brutaal zijn, als grote mensen spraken moest je je stil houden, je mocht niet boos zijn, je mocht je mening niet geven want die van de volwassene(n) was ‘heilig’. Dat kan er voor gezorgd hebben dat het een overtuiging is geworden: mijn stem telt niet; wat ik zeg is niet belangrijk. Door je stem niet te laten horen of te zeggen wat iets met je doet, kom je eigenlijk niet voor jezelf op. Terwijl jouw mening óók telt.

Hoe zou het voor je zijn om wel terug te kunnen komen op iets wat gezegd is en wat jou geraakt heeft?

Dat kun je doen door feedback te geven. Feedback is een manier van communiceren, waarbij je de ander aangeeft wat die uitspraak met jou gedaan heeft. In deze vorm maak je geen verwijten aan de ander, maar zeg je hoe dat wat gezegd is jou geraakt heeft.

En dat kan spannend zijn. Wanneer ik last had van bepaalde uitspraken moest ik veel moed verzamelen om later op dat gesprek terug te komen. Maar ik gaf wel aan dat ik me o.a. verdrietig, boos, onrechtvaardig behandeld of bezorgd voelde. Vaak schrok de ander van zijn/haar gedrag en kreeg ik verontschuldigingen aangeboden. Een enkele keer wilde de gesprekspartner er niets van weten. Het is natuurlijk ook vervelend als je een spiegel over je gedrag voorgehouden krijgt.

Hoe de ander reageerde kon ik bij de ander laten; dat zei meer iets over hem/haar dan over mij. Het gaf een bevrijdend gevoel dat ik voor mezelf opgekomen was. Door feedback steeds vaker toe te passen werd het een deel van mij. Ik lag niet meer wakker over uitspraken. Ik zei er gelijk iets over of, wanneer dat niet mogelijk was, kwam ik op een gesprek terug.

Het heeft mij veel gebracht. Ik ben voor mezelf gaan staan en dat voelde heel krachtig. De boze ogen van vader of moeder (van vroeger) die ik op mij gericht voelde wanneer ik mijn mening gaf, verdwenen steeds meer naar de achtergrond. Ik voel me veel vrijer.

En dat gun ik jou ook van harte.