Wat hebben we met
elkaar gemeen?
We hebben meer met elkaar gemeen dan je denkt…..
Ik kwam niet voor mezelf op. Ik was een pleaser, om maar lief en aardig gevonden te worden. Ik luisterde teveel naar wat anderen van me vonden en nam daar geen stelling in. Ik liet het leven wat voortsudderen en nam daar genoegen mee, zodat ik niet teveel gezeur aan mijn hoofd had.
Het begon te schuren. Onderhuids zat er ongenoegen; een innerlijk vuur dat naar buiten wilde. Dat liet ik tegenhouden door vastgeroeste patronen en beperkende overtuigingen. Daar wilde ik iets aan gaan doen. Het was te sterk om binnen te houden. Ik wilde vlammen, laten zien wie ik echt was. Mijn krachtige licht laten stralen en daarbij handvatten krijgen om
dat aan te pakken. Voor mijn vrouwelijkheid gaan staan en dat niet meer wegmoffelen.
Het heeft (te) lang geduurd om daadwerkelijk die stap te zetten. Het was namelijk ver buiten mijn comfortzone en heel eng. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Toch heb ik de stap genomen. Toen ik in de emotionele overgang kwam stond mijn hele
leven, zoals ik dat kende, op zijn kop. Alle zekerheden die ik dacht te hebben waren weggevaagd: mijn lichaam reageerde heel anders, ik kreeg allerlei fysieke ongemakken, mijn baan werd anders ingevuld en mijn gedachten stonden maar niet stil. Ik leek wel een wandelend hoofd. Zo wilde ik niet verder.
Ik heb hulp gezocht om me door deze periode heen te loodsen. In de reguliere zorg werd voornamelijk naar de fysieke gevolgen van de overgang gekeken. Ik kon medicatie krijgen; dat zou een groot deel van mijn klachten verminderen. Ik ben echter niet zo’n pillenslikker en in mijn optiek deden deze pillen niets aan de oorzaken maar aan symptoombestrijding. Met
de overige klachten moest ik maar leren leven. Die hoorden nu eenmaal bij de overgang. Ik voelde me met een kluitje in het riet gestuurd en niet serieus genomen. Ik ben zelf op zoek gegaan naar behandelmethodes die mijn vraagstukken konden ontrafelen. Wat ik in mijn zelfonderzoeken tegenkwam was, dat dingen die ik vroeger heb meegemaakt en nog niet verwerkt had, nu in alle hevigheid naar boven kwamen. Door de onbalans die ik in mijn (emotionele) overgang ervaarde, werd die oude ‘pijn’ uitvergroot en bracht me helemaal van mijn stuk. Vragen als bijvoorbeeld: ‘ben ik wel goed genoeg?’ of ‘wie ben ik
écht?’ kwamen steeds meer naar voren.
Wat volgde, was een zoektocht naar antwoorden op o.a. die vragen. Het was niet altijd makkelijk, maar zeer de moeite waard. De antwoorden hebben me gebracht tot wie ik nu ben: een wijze vrouw die haar kennis zoveel mogelijk wil delen. Ik mag er zijn, hoe mijn lichaam er ook uitziet. Ik ben goed zoals ik ben. Ik ben in balans en sta voor wie ik ben. Ik leef mijn mooiste leven.
Lieve vrouw, ik snap helemaal waar je doorheen gaat. Deze overgang naar een andere levensfase kan super heftig zijn en je hele wereld op z’n kop zetten. Je hoeft echter niet door te blijven modderen.
Hoe zou het voor je zijn als je deze periode zou gaan gebruiken voor zelfonderzoek, om antwoorden op je vragen te vinden? Om een nieuwe balans in je leven te creëren? Gesteund door andere vrouwen die door hetzelfde heen gaan als jij?
Weet dat je het niet alleen hoeft te doen. Ik wil je daar graag bij ondersteunen. Met al mijn (levens-)ervaring en kennis kan ik jouw vraagstukken vanuit verschillende invalshoeken benaderen. En al die kennis, opgedaan in opleidingen, cursussen, zelfstudie, etc. ga ik inzetten en met je delen in mijn nieuwe programma: ‘de emotionele overgang, en nu?’
Speciaal voor vrouwen zoals jij heb ik dit programma ontwikkeld. Het is een groepstraject van 7 maanden (m.u.v. de zomerperiode) met 7 livedagen, 6 individuele sessies en 6 online sessies. Ik heb gekozen voor deze vorm, omdat het gezamenlijk met andere vrouwen ervaren en ondergaan heel ondersteunend kan zijn in dit proces. De groep zal uit max. 6 personen bestaan, waardoor er veel ruimte is voor persoonlijke aandacht.
